|
03-31-2013, 05:22
|
#1 |
agLayan erkegin son mektubu ~
Sizin için ne derece önemi var bunu bilmiyorum ama ben bu satirlari yazarken gözümden damlalar akiyor klavye üzerine. Erkekler aglamaz lafi bana
göre degil. Aglamaktan hiç utanmadimduygularimacilarim beni bogdugu zaman hep agladim.Yine agliyorum... Sizleri tanimiyorum ama sizlerle paylasmak istiyorum.Lütfen;bu satirlara bir seven olarak sahip çikin ve lütfen yazili satirlar olarak geçmeyin. Okudukça yeryüzünde insanlar neleri yasarmis diyeceksiniz buna eminim. Bir memur ailenin en küçük çocugu olarak babamin tayininin çiktigi bir köye tasindik.Huzursuzdum okulumu bir köy okulunda okumaktansa sehirde medenice okumak istiyordum.kaydimi yaptirdi babam okula.Ilkokul 4. siniftan basladim köy okuluna. Beni bir sinifa verdiler.Ögretmen köyde yabanci oldugumu biliyordu ve hangi siraya oturmak istiyorsan otur dedi bana.Bir kizin yani bostu sadece oraya oturdum.Hayatimi adadigimgidisiyle beni bitiren insanla ilk o zaman tanistim.Ismi Altinay idi.Çocuk yasimda bile onun güzelligi beni çok etkilemisti.Masmavi gözlerigamze yanaklari ile arada bir bana dönüp gülüsüyanlis yazdigim notlarimda kendi silgisiyle defterimdeki hatayi silmesi beni o minik yasimda ona bagladi.O dönemlerde çocukça bir arkadaslikti. Zaman ilerledikçe onsuz tek saniye geçiremiyordum.ya ben onlara gidip ders çalisiyor yada o bize geliyordu.Mükemmel bir paylasimciydi.Yüreginisevgisinidostlugunu daha o yasta vermisti bana.Ilkokulu birlikte okuduk ve ayni sirada bitirdik.Hep onunla hep ona biraz daha alisarak. Ortaokula geçtigimizde ailelerimize rica ettik ve bizi ayni okula yazdirdilar hatta ayni sinifahatta ayni siraya oturmamiz için babalarimiz ögretmenlere adeta yalvardilar.Basarmistik. Yine ayni siradaydik.Geride kalan ilkokul dönemindeki iki yilda anladim ki onsuz hayat bana huzur vermiyordu.Yasimiz olgunlastikça o beniben onu daha çok seviyordum.Çocukça baslayan arkadasligimiz sevgiye aska dönüsmüstü ortaokul yillarimiz bitmek üzereyken.Sehir merkezinde.Ailelerimiz liseye geçtigimiz sirada ortak bir karar aldilar.Buna göre tek ev kiralayacak ikimiz ayni evde kalacaktik.Annem de bizimle kalacakti.Allah'im o karar bize iletildiginde dakikalarca sarmas dolas kutlamistik bunu.Ona asik olmustum.Ayni duygulari o da paylasiyordu ve bunu fareden ailelerimiz okul bittiginde evlendirelim diye karar almislardi bile.Ona tapiyordum artik.Hasa Allah'a sirk kosar gibi günah islercesine seviyordum.Ilk elini tuttugumda sakin bir daha birakma demistim. Yanaklari kizarmistiutanmis ve basini önüne ! egmisgülümsemis ve elimi siki siki kavramisti. Artik her gün elele tutusup okula gidiyor okuldan çikarken elele dolasiyor geziyor öyle gidiyorduk evimize.Arada bir elleri terler ve her terleyiste elini elimden kurulamak için çekerdi.Bunu her yaptiginda kizar elimi birakma diye azarlardimhep tamam tamam diyerek gülümser ve hizla elini avucuma sokustururdu. Her sey harikaydidünya cennet gibiydi gözümüzde.Yillar akip gidiyordu mutluluk içinde.Nihayet liseyi de bitirmek üzereydik.karne dönemi gelmisti.Karnelerimizi aldik hiç kirigimiz yoktu.Sevinçle sarildik birbirimize elimi tuttu.bunu kutlamak için bir cafeye gidip cola içerek kutlayacaktik.Okulun az ilerisinden geçen bir çakil yol vardi.Her zaman toz duman içinde olurdu.çakillarla kapliydi. O yolun benim ve ölürcesine sevdigim insanin ayrilmasinda bu kadar rol oynayacagini bilsem hiç girer miydik o yola.Neler vermezdim o yolu yürümemek için. Eli yine elimdeydiansizin elini çektiterlemisti yine eli.Sanirim dört adim atmistim.Dönüp yine azarlayacaktim.Çünkü hem elimi birakmishem de geride kalmisti.Dönüp baktigimda Dünya basima yikildi.Sanki gök kubbenin altinda kaldim.yerdeydi ve yüzünden kan fiskiriyordu. ne yapacagimi bilemedim üzerine kapandim yüzüne yapismis saçlarini kaldirdigimda hayatimi bitiren o görüntüyle karsilastim.Basi kesilmis bir tavuk gibi çirpiniyordu.Suratina bir tas parçasi biçak gibi saplanmisti ve bakmaya doyamadigim mavi gözlerinden biri akmisti.Suratinin yarisi yoktu.Hirliyordu bana bir seyler demek istiyor kanla kapli diger gözünü temizleyerek bana bir seyler demeye çalisiyordu.Yoldan geçen bir kamyonun tekerinin altindan firlayan bir tas suratina saplanmisti.Ölürcesine bir askigelecegimizi kibrit büyüklügünde bir tas parçasinin bitirecegini bilemezdim.Donuk donuk hiç konusamadan yüzüne bakmaktan baska bir sey yapamiyordum. Ellerini tuttum kaldirdim basini gögsüme dayadi ve elimi siki siki tuttu.Akan kan ellerimize damliyordu.Yoldan geçen bir araba durmus bizi seyrediyorduhastaneye yetistirelim dedigimde kanli oldugu için almadi ve kaçti gitti.Kimse arabaya almiyordu.çevreme bakip yardim eden demektenona dönüp seni seviyorumbeni birakmadayan demekten baska bir sey yapamiyordum.Iki dakikalik bir çirpinistan sonra kucagimda öldü.Cennet olan Dünya 5 dakikada cehenneme döndü.Tam dokuz yil oldu onu yitireli.Kendime olan güvenimi yitirdim.Artik kimseyi sevememkimsede beni sevemez korkusundan kurtaramiyorum kendimi.Bitkisel hayatta gibiyim.  Mutluluk mu ? Evet,evet ! ßenim en sevdiğim oyundu o ; küçükken...~ |
|
|
|
|
03-31-2013, 05:23
|
#2 |
|
Tek elimde kalan bu net.bu net araciligiyla sizinle paylasmak istedim.Yitirenya da ben yitirenle paylasmak isteyen herkese elleri terlese bile
ellerimi birakmamalari sartiyla elimi uzattim.Dostkardesarkadas ne olursaniz olun ama elimi birakmayin.Size sesleniyorum elimi birakmayin lütfen... Mutluluk mu ? Evet,evet ! ßenim en sevdiğim oyundu o ; küçükken...~ |
|
|
|
|
 |
| Bookmarks |
| Tag Ekle |
| aglayan, erkegin, mektubu, son |
| Seçenekler | |
| Stil | |
|
|
Normal
